زندگانیم ساکت است.

جز کار کردن و قدم زدن کار دیگری ندارم.

هوس دیدن مردم را ندارم.

و احساس می کنم که در انتظار چیز تازه و

غریبی هستم که بخش ناسوخته روحم را بسوزاند

می خواهم بیشتر بنویسم، اما نمی توانم

کمی ملولم و سکوت سیاهی روحم را فراگرفته است.

ای کاش می توانستم سرم را روی شانه هایت بگذارم.

(خلیل جبران)