یکم بار که عاشق شد، قلبش کبوتر بود و تنش گل سرخ؛ اما عشق آن صیاد است که کبوتران را پر می‌دهد و آن باغبان است که گل‌های سرخ را پرپر می‌کند، پس کبوترانش را پراند و گل سرخش را پرپر کرد.

دوم بار که عاشق شد، قلبش آهو بود و تنش از ترمه و ترنم؛ اما عشق آن پلنگ است که ناز آهوان و عشق آهوان نرمش نمی‌کند، پس آهویش را درید و تنش را به طوفان تکه تکه کرد، که عشق طوفان است، نه ترمه می‌ماند و نه ترنم.

 سوم بار که عاشق شد، قلبش عقاب بود و تنش از تنه سرو؛ اما عشق آن آسمان است که عقابان را می‌بلعد و آن مرگ است که تن هر سروی را تابوت میکند، پس عقابش در آسمان گم شد و تنش تابوتی روان بر رود عشق.

و چهارم بار و پنجم بار و ششم بار و هزارم بار...

 هزارویکم بار که عاشق شد، قلبش اسبی بود از پولاد و آتش و خون و تنش از سنگ و غیرت و استخوان؛ و عشق آمد در هیئت سواری با سپری و سلاحی بر قلبش نشست و عنانش را کشید، آنچنان که قلبش از جا کنده شد.

 سوار گفت: از این پس، زندگی میدان است و حریف خداوند، پس قلبت را بیاموز که عشق کار نازکان نرم نیست !!!

عشق کار پهلوان است، ای پسر!!!

 آنگاه تازیانه‌ای بر سمند قلبش زد و آن روز، روز نخست عاشقی بود.

(عرفان نظرآهاری)