خیال آبی

نشسته ام لب پنجره ی خیال، آرام آرام باز می کنم پنجره را، تا هجوم باد آنها را نیازارد.

خیالم پر است از کبوترانِ دلتنگی که سالهاست جا خوش کرده اند و خیال پر باز کردن ندارند.

می دانم، اگر روزی هم بانگ رحیل بردارند، آن روز دلتنگ تر خواهم شد، آخِر این سال ها، عجیب دل بسته شان شده ام...

راستی پنجره ی خیالم یک هره دارد، که تنها یک گلدان شمعدانی با گل های قرمز در آن گذاشته ام و هر روز و هر ساعت مراقبش هستم تا تندباد حوادث، آزرده خاطراتش نکند.

آخر نمی دانی که؟!! شیفته شمعدانی دردانه ام هستم.

بین خودمان بماند...می داند چقدر دوستش دارم، عجیب برایم طنازی می کند.!

گوش می دهی؟؟؟

خیالم پر است از او، از او که می دانم همه جا با من است، کنارم است؛  اما گاهی به زحمت بهانه می یابم برای کوبیدن در آستانش...هر چند بی بهانه ام می شود به درگاهش رفت.

کبوترانِ دلتنگی عجیب جا خوش کرده اند!!!